Sve veći broj dece pokazuje interesovanje i talenat za muziku, pa se zato sve više dece upisuje i pohađa muzičku školu koja je sve popularnija. Muzička škola upravo nosi ime po poznatom muzičaru iz grada Rume ,,Teodor- Toša Andrejević“ koji je ostavio značajan trag u kulturi ovog sremskog grada.
Teodor Toša Andrejević Australijanac bio je srpski muzičar, muzički pedagog, kompozitor, dirigent i osnivač prve privatne muzičke škole u Beogradu. Andrejević je bio virtuoz na fagotu i violini, i član orkestra Johana Štrausa Mlađeg.
Andrejević je rođen u Rumi, 18. juna 1852. godine, od oca Konstantina, po zanimanju pekara, i majke Julijane. Osnovnu školu završio je u Rumi, a gimnaziju u Beogradu. Muziku je počeo da uči kod privatnih učitelja, prvo kod Antonija Cimbrića (takođe Rumljanina, koji je predavao muziku u Beogradu), a zatim kod Karla Reša, kod koga je u to vreme učio i Stevan Stojanović Mokranjac. Andrejević i Mokranjac su se tamo upoznali i ostali bliski prijatelji do smrti.
Kao izuzetan talenat, Andrejević je dobio posao kao član orkestra Narodnog pozorišta u Beogradu, a 1873. godine dobio je stipendiju i otišao u Beč. Na Bečkom konzervatorijumu je studirao fagot, a u isto vreme je učio i obou, klavir i violinu. Studije je završio sa natprosečnim uspehom, a zabeleženo je i da je bio prvi srpski muzičar svoje generacije koji je stekao visoko muzičko obrazovanje.
Još za vreme studija, u Beču je radio kao horovođa Srpskog akademskog pevačkog društva „Zora“, čiji članovi su bili srpski studenti koji su studirali u Beču. Godina 1877. i 1878. učestvovao je u srpsko-turskom ratu, za šta je odlikovan.
Po povratku iz rata, postao je član orkestra Johana Štrausa Mlađeg, s kojim je nastupao širom sveta, između ostalog i u Beogradu. Andrejević je u Štrausovom orkestru nastupao kao solista na fagotu, ali je u kamernim ansamblima svirao i violinu i violu. Sa Štrausovim orkestrom otišao je u Australiju, gde je nastupao u Melburnu i Sidneju, i odlučio da ostane.
U Australiji je živeo pet godina, od 1879. do 1884. godine, i tamo je osnovao sopstveni orkestar. Veliki uspeh Andrejevićevog orkestra u Australiji skrenuo je pažnju domaće i strane javnosti na njega, i zbog toga je dobio nadimak Australijanac, koji je dodao svom prezimenu i nosio ga do kraja života. Australijska štampa poredila ga je sa čuvenim fagotistom tog vremena, Džonom Vinterbotomom.
Po povratku u Srbiju, Andrejević je radio kao profesor muzike u beogradskim gimnazijama i Bogosloviji Srpske pravoslavne crkve. Osnovao je i prvu privatnu muzičku školu u Beogradu, 1888. godine, koja je prestala sa radom nakon samo godinu dana, zbog finansijskih teškoća.
Osnovao je i vodio Tipografsko pevačko društvo „Jakšić“, a uporedo je dirigovao i drugim horovima i orkestrima, između ostalih Jevrejskim pevačkim društvom, zatim Dečjim horom i Đačkim orkestrom „Javor“, te Srpskim tamburaškim društvom, s kojim je nastupao u Bečkoj operi. Kao dirigent, nastupio je sa Tamburaškim orkestrom „Vila“ u nacionalnoj restoraciji u srpskom paviljonu na Svetskoj izložbi u Parizu 1900. godine, kao i u Pragu 1902. godine.
Toša Andrejević je komponovao oko 25 marševa za pojedine klase Vojne akademije u Beogradu, koji su u svoje vreme bili vrlo popularni. Najpoznatiji od ovih marševa su bili „Cvetićev marš“, „Jakšićev marš“, „Nemanja“, „Srpska zora“… Pored toga, komponovao je više plesnih komada, nekoliko polki i jedno kolo, kao i nekoliko solo pesama, od kojih su se isticale „Nebo moje“ i „Plamti mi srce u ljubavi“.
Za vreme svog boravka u Australiji, Andrejević se oženio Australijankom Evelinom Bali (Evelyn Bulley), koja je naučila srpski jezik i sa mužem se preselila u Beograd. Evelin je zavolela Srbiju, i kao srpska bolničarka negovala ranjenike u Balkanskim ratovima, a u Prvom svetskom ratu imala je svoju bolnicu kod Aleksinca i u Paraćinu. Imali su devetoro dece, od čega su zabeležena imena sinova Konstantina, Dragutina i Branislava i kćerki Jelene, Natalije i Nataše.
Tošina kćerka Nataša studirala je muziku kod očevog prijatelja Mokranjca, a o prisnom prijateljstvu ova dva kompozitora svedoči podatak da je Mokranjac u svojim pismima Andrejevića nazivao „Tošele“.Andrejević je bio blizak prijatelj i sa operskim pevačem Dušanom Jankovićem, takođe rođenim Rumljaninom, s kojim je često priređivao zajedničke koncerte u Beogradu.
